Geschiedenis
Het ontstaan
In 1931 werd in de gemeente Nuenen een nieuwe burgemeester benoemd. Om de nieuwe burgemeester in te halen werden een aantal jonge boeren opgetrommeld om te paard mee te rijden in een stoet door Nuenen. Na afloop van het feestelijk begonnen deze jonge boeren zich af te vragen waarom Nuenen geen landelijke rijvereniging had. Niet lang daarna werd er dan ook één in het leven geroepen. Als naam van de rijvereniging werd de patroonheilige van de Nuenense kerk gekozen, Sint Clemens.
Wie waren de eerste leden?
In de eerste helft van de 20ste eeuw bestond de rijvereniging voornamelijk uit jonge boeren. Na overdag hard gewerkt te hebben op de boerderij, verzamelden zij zich om samen te gaan oefenen. De paarden, voornamelijk werkpaarden, waren uiteraard zeer fors en grof.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog stond de paardensport op een zeer laag pitje, maar na de bevrijding gingen de leden weer vol goede moed en met frisse ideeën van start! Op deze manier werd de vereniging opnieuw leven in geblazen en kreeg zij er ook verschillende nieuwe leden bij.
Vanaf 1953 mochten ook vrouwen lid worden van de rijvereniging, sinsdien is het ledenantal van Sint Clemens blijven groeien.
Concoursen
Al in 1934 werd door Sint Clemens het haar eerste concours georganiseerd!
In deze jaren was het deelnemen aan een wedstrijd een grootse gebeurtenis. Vaak moest men voor een concours twee dagen uittreken, omdat men er te voet naartoe moest. De deelnemers vertrokken samen met een platte kar die door twee paarden getrokken werd. De andere paarden liepen los achter de wagen aan, de ruiters zaten op de wagen met hun bagage. Wanneer de stoet aankwam op de plaats waar de wedstrijd plaatsvond, was het uiteraard tijd voor een 'bescheiden' feestje. De overnachting werd en deze borrel werd door de organiserende vereniging geregeld. De concoursdag begon vaak pas rond 12.00 uur, voor die tijd moest eerst iedereen naar de kerk.
In het begin van de concoursen werd er alleen door achttallen deelgenomen. Van individuele dressuur was toen nog geen sprake, en een springparcours werd slechts door enkele elite ruiters deelgenomen.
